Yahu ne kadar çok şeyi yanlış biliyormuşum böyle, yanlış bildiklerimin doğruları karşıma çıktıkça @cbabdullahgul moduna girip girip duruyorum.

Bak mesela gördün mü la anyayı konya’yı sözünü kullanırdım şimdiye kadar. Oysa ne anyası? Ne Konya’sı arkadaşım. Tamamen element uydurmuşuz bir tarafımızdan gidiyor.

O sözün doğrusu Hanya’yı Konya’yı görmek… mi?? 

O da değil arkadaşım. Şimdi Hanya dediğimiz yer Girit Adası’nda bulunan bir liman kenti.

Konya dediğimiz yer ise biliyorsun işte fanatik muhafazakar güzide bir ilimiz. Pide filan.

Ne alakası var demek gerekmez mi? Gerekir! O zaman diyelim hadi hep beraber.

Ne alakası var Hanya ile Konya’nın?

Yok zaten öyle bir şey. Osmanlı döneminde Girit Adası’nın fethi esnasında Hanya tarafından giriliyor adaya. Adada karşılarına ilk olarak Gonya (gönye-köşe) Manastırı çıkıyor. Tabi o dönem askerlerin aralarında neler yaşandı, ne gibi bir durum oluştu bilemiyoruz, bir sürü şehir efsanesi var ortada dolaşan. Kimisi Hanya içlerine ulaşmak için önce Gonya Manastırı önünden geçilmesi gerektiğinden bahsediyor. Kimisi bölgede çok kanlı bir çarpışmanın gerçekleştiğinden bahsediyor. Kimi sürgün vs. ihtimallerden bahsediyor.

Dediğim gibi neler yaşandı pek bilinmiyor. İlber Ortaylı’nın son kitabında bahsettiği gibi tarihi yazmak konusunda ne kadar rezil bir noktada olduğumuz aradan yüzyıllar sonra böyle böyle şeylerle daha net ortaya çıkıyor. Okumadıysanız; İmparatorluğun Son Nefesi kitabını öneririm.

Velhasılı sözün doğrusu Hanya’yı Gonya’yı görmek olacak. Tabi artık en seksi yayınevlerimizde bile Gonya; Konya olarak geçtiği için garip karşılanacak ama biz hatayı sürdürmeyip doğrusu ile devam edelim derim. Konya’nın konumuzla bir alakası yok, kendisini alkışlarla yerine alıyoruz.

—

Bitmiyor abi, bir kez girdik madem @cbabdullahgul moduna devam edelim. Ben de arada unutuyorum öğrendiklerimi, buraya yazmam kendim için de hatırlatıcı olacak.

Ana gibi yar, bağdat gibi diyar olmaz atasözünü de çok kullanırız hepimiz. Anne başka ya, anne çok güzel, anne bir tane :***** sözcüklerinden sonra gelir muhtemelen. Olaya çok içerlenmiş babalar cephesinden de temelsiz bir uydurma gelir genellikle Ana gibi yar baba gibi diyar olmaz şeklinde. Sonra birileri hıyar mıyar der tabi de bizim tasvip ettiğimiz bir söz değil kendileri. :D

Hıyar mıyar deyince tabi konu bi cıvıdı, bi seviyesi düştü farkındayım ama birazdan anlatacaklarımla yeniden Hanya Gonya etkisi yaratacağım, az sabır! :)

Şimdi bu atasözümüzü ele alırken Anne ve Bağdat ilişkisinden yola çıkacağız.

Neden Bağdat?

Neden anne?

Neden ikisi aynı atasözünün içinde kullanılmış?

Birilerinin bu soruyu sormasının zamanın geldi de geçiyor bile! O zaman biz soruyoruz!

Ne alakası var Anne ile Bağdat’ın?

Yok, onun da yok işte. Fotoğrafını bulamadım bir türlü ama orada bahsedilen şey canımız ciğerimiz annemiz değil Bağdat yakınlarında Ane adındaki bir yar. Yar derken o anlamda değil, uçurum anlamında. Ane gibi uçurum Bağdat gibi şehir olmaz gibi düşün. Sırf benzediği için alakasızca uydurulmuş, uydurulmakla kalmamış TDK bile kabul etmiş.

Yine de biz doğrusunu öğrenip o anlamda kullanalım.

Ane gibi yar, Bağdat gibi diyar olmaz. 

—

Bir tane de geçen gün Tahir ile konuşurken öğrendim. Yazışırken dalgınlıkla dananın kuyruğu yarın kesilecek dedim. Tahir de düzeltti, kopacak o olm diye. Adam ailecek bilgi yarışmasından çıkmıyor ki kardeşim, o düzeltmeyecek de ben mi düzelteceğim. :D

Merak ettim tabi üzerinde kısa süre de olsa durunca. Neymiş bu deyim, nereden geliyormuş diye.

.. ve şu soruyu sordum kendi kendime. :D

Ne alakası var dananın kuyruğunun kopması filan?

Rivayete göre Osmanlı döneminde sürekli rüşvetle iş gören bir kadı (hakim) varmış. Çok önemli bir dava gündeme gelmiş ve dava öncesi taraflardan biri kadı efendiye güzel bir dana hediye etmiş. Tabi diğer taraf altta kalır mı o da bir dana yapıştırmış. Ne olacak şimdi? İki tarafta danasını getirdiğine göre ortaya adilce bir karar çıkması gerekiyor. Tabi bizim kadımız çok alışık olmadığı için böyle bir duruma iki danayı kuyruklarından birbirine bağlıyor.

İki danaya da aynı anda iğne batırılıyor. Çözüm ise şu; hangi dananın kuyruğu koparsa o suçludur. Tabi rivayet bu, kopuyor danalardan birinin kuyruğu, kendilerince adaleti sağlamış oluyorlar sözüm ona filan. Yani benim edindiğim bilgi bu yönde, çok saçma geldi, böyle bir şeyin yaşanmış olabileceğine ihtimal vermiyorum ama belki kulaktan kulağa aktarılan hikaye gibi bir şey olup dile yerleşmiş olabilir.

Velhasıl dananın kuyruğunun kopması mevzusunun temeli bu şekilde deniliyor.

Nasıl kuzucuklar pırıl pırıl olduk mu biraz?

Zor bir dönemden geçiyorum. Hayatım alt üst oldu kazadan sonraki süreçte. Yani bir tek kaza şoku değil devamında da bombok gitti tüm işlerim. Psikolojim de onunla orantılı kırılganlık gösterdi normal olarak. Zaten hiçbir zaman çok güçlü biri olduğumu iddia etmedim, fazla duygusal oldum küçüklüğümden bu yana.

Dünyada olup biten hiçbir şey hakkında söz sahibi olamayacağım,  dahası oturup birine doğru düzgün bir cümle kuramayacağım gibi güvensiz ve zayıf bir hale büründüm. İç dünyamda kendi kendimi onarmak için olabildiğince uzaklaştım tüm insanlardan. Bilirsiniz işte standart depresyon belirtileri. Kitaplar, bilgisayar oyunları, iş ve kurmaca hikayeler yazmak gibi şeylere odaklanmayı denedim. Gerçeklik algım ilk günler kayıp gibi bir şeydi. Nerede olursam olayım arabanın içinde savruluyor ve binlerce kez arabanın kapısını açıp ters dönmüş kamyon ve diğer otomobile bakıyordum.

Süreç benim açımdan biraz da gözlem deneyimi sağladı. Bir mezarlık ile odam arasındaki mekan farklılığına yön veren etkenleri düşündüm bolca. Nasıl oluyor da yaşıyorum? Benimle aynı gün kaza yapan ünlü bir kız vardı; öldü o. Bir gün önce Schumacher sakatlanmıştı; hala yaşıyor denilemez ne yazık ki. İnanılması mümkün olmayan şeyler oluyor bazen.

Bazen tüm şartlar uygunken ölemiyorsun.

Bazen sevmeye imkanın varken sevemiyorsun.

Bazen gülmen gerekirken gülemiyorsun.

Bazen mümkün olmadık şeyler mümkün, gerçek olmasına imkan olmayan şeyler de gerçek oluyor. Hayatta olup bitenler için sebep aramamak gerektiğine inanmaya başladım. Hayır öyle spritüalist bir odanın kapısını açmak değil kastettiğim, sadece artık “neden” sorusunu daha az sormaya başladım. Her şeyi olduğu gibi kabullenebilmek anlatmak istediğim. Oluyor. Olmasın desen de oluyor, olsun desen de oluyor. Bazen de olmuyor.

Çok sevdiğim bir yazı vardı ekşi sözlükte neden ben değil de o adında.

bornova merkezden iniyoruz küçükpark’a doğru. yanımdaki eskilerden bir sevgilim, çok zaman geçmiş ayrılalı ama arada görüşüyoruz hala. canım sıkkın, konuşmuyorum pek. o ise her zamankinden biraz farklı, daha dikkatli, daha sessiz yürüyor yanımda, biraz da beni izleyerek.

“ne oldu, ayrıldınız mı?” diye sordu,
“evet” dedim kısaca.
“çok mu seviyordun? canın yanmış, hayret”,
“hı hı”
birkaç adım daha, biraz daha sessizlik ve soru;
“neden ben değil, neden o?”
kafamı çevirip bakıyorum ona, merakla soruyor bunu, inanarak ve ben daha çok şaşırıyorum buna.

ahmet diye bir oğlan var bizim köyde, sonradan göçenlerden. deli biraz. koyunları vardı babasının seksen tane kadar, bir gece dağda otlatırken, durup dururken hepsini bıçaklamış koyunların, delik deşik etmiş, öldürmüş. bir tanesi hariç. içlerinden birini bırakmış sadece. sebebini soruncalar “acıdım” demiş. kalan 79 koyuna neden acımadığını hala bilen yok. bazı şeylerin sebebi olmaz. bazen sadece olur. bazen yaşarsın, neden o 79 dan biri olmadığını bilemeden. bir talihsizlik ya da büyük şans yok anlıyor musun, bazen sadece yaşarsın, bazen sadece başına gelir. evren umduğumuz kadar seçici değil aslında, sen 80’de 1 değilsin, kalan 79’a açıklayamazsın bunu. neden ben değil? neden o? sorusu, fikri, düşüncesi bir ömür bırakmaz peşimizi. sevmek her şeye yetecek sanırız. bazen de hiç aldırmayız, umurunda olmaz, inan zerre umurunda olmaz, 79 tane aşkı boğazlarsın, delik deşik eder, öldürürsün. bir kez seversin, çakıldın. 79 da birsin, o bıçak senin boğazında artık. bir aşk yok orda, bir talihsizlik, yapılmış bir haksızlık yok. sana acıyan bir tanrı yok, tanrı sadece nasıl hayatta kaldığınla ilgileniyor aslında, yaralarınla değil. senin sikik mutsuzlukların kimsenin umurunda değil. olur bazen, kaçamazsın, önlem alamazsın, saklanamazsın. hepimiz birbirimizin celladıyız, bıçağımızı sallaya sallaya gezerken bir gün bakıyoruz ki akan o kan bizim. işte o saatten sonra yaşamaya başlıyoruz kişisel trajedilerimizi. ve hala o kadar bencil oluyoruz ki kafamızı bile çevirip bakmıyoruz bizimle birlikte kanayan diğer 78’e. soru yok, kimse kimsenin umurunda değil. işte bu var yalnızca.

“sen hiç umurumda bile olmadın ki benim” diyemedim ona. onda benim yaram saklıydı bende bir başkasının. kafamı önüme çevirdim tekrar, bakmadım, oralarda bir yerlerde yavaşça sızıyordum hala, cevap bile vermedim benimle birlikte kanayana.

Böyle bir şey işte. O koyunlardan biri olabiliyorsun, bazen de olamıyorsun.

***

Bir diğer konu da yüzeysel olmak. Göstermelik bir takım ritüelimsi ama kesinlikle içtenliği sorgulanmayı hakeden davranışlar.

Örneğin ölümün kokusu halen üzerinde olan birini arayıp yanında olduğunu hissettirmek yerine whatsapp üzerinden yazan ve gelip o adama trip yapan enteresan insanların varlığı. Mide bulandırıcı. Kendini yetiştirememekle alakalı olduğunu düşünüyorum. Karşılaştığım zor durumlar çevremde sağlıklı bir filtrasyon yapmamı da sağladı. Hali hazırda zaten yalnızlığına aşık biri olarak eve dönüşümün mutluluğunu yaşıyorum ayrıca.

***

Bir de güven mevzusu var ki başlı başına o konu üzerinde durmam lazım bir ara. İnsanlara paranoyakça yaklaşan, kimseye güvenmeyen tiplere acayip uyuz olurdum. Default olarak insanlara sevgi ile yaklaşır, zamanla tanıdıkça varlıklarından düşerdim değerlerini. Çok büyük yanlışmış, insan hayatta en güvenilmemesi gereken, düşene en çok tekme atmaya meyilli, iki yüzlü, aşağılık, pislik, onur yoksunu bir varlıkmış. Neler yaşadım, ne tür insanlarla muhatap olmak zorunda kaldım anlatsam inanmak istemezsiniz.

***

Kendi kendime de bu şarkıyı armağan ediyorum her ne kadar hayatımın melodisi şu sıralar tümüyle bundan ibaret olsa da.

Dayan küçük domates her şey güzel olacak bir gün. Yaşıyorsan her zaman umut vardır! diyorum. Yani olmak zorunda.  Ne kadar boktan başlarsa başlasın 2014 benim yılım olacak! Hiç kimse sonsuza kadar mutlu olamadığı gibi mutsuz da olamaz. Önemli olan yaşamak, gerisi zaten bir şekilde gelmek zorunda.

Karmakarışık bir yazı oldu ama nasılsa çok fazla insan okumuyor, bir gün gelir daha düzgün şekilde yazarım. Şimdi biraz şarap dinginliği var üzerimde, kucağımda bebek gibi yatıyor bu yazıyı yazarken. :) Kahrolsun kadehler, yaşasın tam bağımsız şişeler!