Ne desen boş.
İçim kararıyor tanık olduklarımı toparlayıp yazmaya çalıştıkça. Tek bildiğim şey bu topraklarda Diren adında çocuklar doğacak gezi ruhunu taşıyan göreceksiniz, saçları ıhlamur kokacak buram buram. O çocuklar bizden daha çok yakacak canınızı emin olun kuduz köpekler. Bu mücadele bir günde, bir ayda, bir yılda bitmeyecek. Karanlık bu topraklardan silinene kadar bu nefret, bu öfke hiç ama hiç dinmeyecek.
Duvarlara şiir yazan çocuklara terörist dediniz. Elinde kitabıyla otobüsten inen adamın sırtına gaz kapsülünü yerleştirdiniz. Bize bombalara şut çekmeyi öğrettiniz. Süt gördüğünde aklına bal değil talcid geliyor artık gençliğin. Eldiven elimiz üşemesin diye kullandığımız bir aksesuar değil kapsülü fırlatırken elimiz yanmasın diye kullandığımız bir araç artık. Kaçmamayı öğrettiniz. Ara sokakları ezberlettiniz. Polis’ten tiksindirdiniz. Kürt’ün yıllarca neler yaşadığını gösterdiniz. Bir devletin ne kadar aciz olabileceğinizi sergilediniz. A harfini bazen büyük yazmamız gerektiğini gösterdiniz. Döve döve canlarımızı öldürdünüz, annelerimizi kahrettiniz.
Çok canınız yanacak çok. İstemeden öyle şeyler soktunuz ki aklımıza, mezarlarınıza sıçacak bir jenerasyonu var ettiniz!
Büyük geçmiş olsun…